اشعار

کــاروان، عزم خروج از شام کرد           شـام را در چـشـم دشمن شـام کرد

سر به سر گـشتند بر محـمل سوار           با دلی خـونـین و چـشـمی اشکبـار

گـنـجـشـان در گـوشه ویـرانه بـود           چـشمـشـان بر قـبـر آن دردانه بود

شعله از سـوز جگــر افـروخـتـنـد            چون چراغی بر مـزارش سوختند

یک طرف شیون کنان زن های شام           گــرد محـمـل هـا نـمودنـد ازدحــام

لـکــه هـای نـنـگ بـر دامــانــشـان           خون به جای اشک در چـشمانشان

بعد از آن آواز و رقص و ساز و کف           گرد زینب اشک ریزان بسته صف

کــای گــل دامــان زهـرای بـتـول           عـذر مـا را از کــرم بـنـمـا قـبـول

عـفـو کـن ما را که ما تا زنــده ایم           از تـو و از فـاطـمـه شــرمـنـده ایـم

قــافــلــه نــزدیـک بر دروازه شـد           زین سخـن هـا داغ زینب تـازه شـد

از دو چشم خویش می بارید خـون           کـرد سـر از پـردۀ محـمـل بــرون

نــالــه از دل بر کـشید و گـفت این           آفـریـن زنــهــای شــامـی آفـــریـن

گیرم ای جا صحـبتی از دین نبـود           شـیـوۀ مـهـمـان نـوازی این  نبـود

ای بـه نـنـگ آمـیــخــتــه نـام شما            مـیـهــمــان بـودیـــم در شـام شـمـا

گـرد ما بــا ســاز گــردیـدیـد بــاز           اشـک مـا دیـدیـد و خـنـدیـدیـد بـاز

آن سری کز خون رخش گلرنگ بود           اجـر قـرآن خـواندن او سنگ بود؟

آب در این سرگذشت از سر گـذشت           هر چه شد بر آل پیـغـمـبر گـذشت

من نمی گویم به ما احـسـان کـنـیـد           خواستـید ار ظلم خود جـبران کنید

مــانــده در ویـرانـه از ما بـلـبــلی           کرده جـان تقدیم بر خـونـیـن گـلی

او سفــیـر مــاست در شـام شــمــا           بلـبــل زهـراسـت در شــام شــمــا

گـاهگـاهــی در کـــنـار تــربـتــش           یــاد آریــد از غــروب غــربـتــش